* - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - *
คิวเรียไม่ได้ชอบความหนาว แต่ก็ไม่ได้เกลียด อาจเพราะเขาใช้ชีวิตกับความหนาวเย็นมาทั้งชีวิตก็ได้ เขาเลยออกจะเฉยชากับเรื่องนี้มากกว่า ..
เเต่คิวเรียกล้าพูดได้เต็มปากว่าเขาชอบความอบอุ่น เช่นเดียวกับที่เขาไม่ได้เกลียดไม่ได้ชอบความมืดมิดที่แสนเย็นชา เเต่เขากล้าพูดเต็มปากว่าเขารักแสงสว่าง ..
* - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - *
นัยน์ตาสีเงินเปิดขึ้นแผ่วเบา ก่อนปิดลงเเล้วเปิดขึ้นใหม่ จ้องมองเพดานห้องสีดำสนิท เรือนผมสีเงินยวงยาวเฉียดพื้นขยับเล็กน้อยเมื่อเจ้าของยันกายผุดลุกขึ้นนั่งช้าๆ คิวเรียส่ายหัวน้อยๆขับไล่ความมึนงงจากการหลับไหล
ผู้นำทางจักรราศีเดือนสองหลับตาลงแผ่วเบาอีกครั้ง พยายามกระพริบปรับสายตาให้เข้ากับความมืดในห้องนอน
‘ใครดับตะเกียงข้าน่ะ’ เขาถามตนเอง ใจครั้นจะพาตัวไปตามหาต้นสายปลายเหตุ
ร่างโปร่งพยายามพาตัวเองลงจากเตียงนอนหลังใหญ่ ฟูกอุ่นนุ่มหนาไม่น่านอนอีกต่อไปเมื่อมันมีเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่ปกคลุมกาย ความหวาดกลัวในฝันร้ายที่อาจมาหลอกหลอนทำให้คิวเรียไม่คิดจะนอนต่อ
ทว่าเขากลับชะงักตัวเมื่อหย่อนขาขวาไปได้ข้างหนึ่ง ดวงตาสีเงินหม่นกระพริบปริบๆ เเล้วก็อ้าปากค้างไปชั่วครู่มองเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นราวละครภาพช้าเรื่องหนึ่ง
ผ้าม่านผืนใหญ่ตีตลบเมื่อลมพัดผ่าน หอบเอาความเย็นจากภายนอกเข้ามา คิวเรียได้แต่ตำหนิอีกครั้งว่าใครกันหนอที่มารบกวนกับห้องของเขา ดับตะเกียงไฟไม่พอซ้ำยังเปิดหน้าต่าง มิน่าเล่าความหนาวเย็นจึงปะทะผิวกายเช่นนี้
เขารีบลุกไปปิดหน้าต่าง ทว่าเเสงจันทร์นวลบนท้องฟ้าทำให้เขาเงยหน้ามอง ความคิดจะออกไปหาต้นเหตุเสียหน่อยหายไป ร่างโปร่งก้าวขาออกนอกประตูหน้าต่างไปทางระเบียง แสงจันทร์อาบไล้ผิวกายขาวให้ขาวซีดกว่าเดิม
ไอเย็นตีตลบผ่านแสงนวบอบอุ่นของดวงจันทร์ คิวเรียไม่หนาว อย่างไรเสียเขาก็ใช้ชีวิตอยู่กับน้ำแข็งมาทั้งชีวิต จะให้พูดว่าหนาวก็กระไร
คิวเรียไม่ได้สนใจความงดงามของดวงจันทร์ .. เขาสนใจท้องฟ้า ..
เพราะท้องฟ้าในภาษาอังกฤษที่มนุษย์เรียกกันคือ “สกาย”
มือซีดแตะลงกับขอบระเบียงแผ่วเบา ผู้นำทางจักรราศีในรูปลักษณ์เยาว์วัยหลับตาลงรับความเย็นของลมพลางหวนคิดคำนึงในหลายๆอย่าง
... ทั้ง “ฮัส” .. “อัส” “สกาย”
... คิวเรียไม่เคยเจอความอบอุ่นแบบนี้มาก่อน เเละไม่เคยคิดว่าตนเองจะเจอด้วย
... ครอบครัวที่พร้อมหน้า อยู่กันอย่างมีความสุขในห้วงเวลาที่ดำเนินไป มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ เสียงยินดีเเละเรื่องราวมากมายที่ร้อยผ่าน
... แค่เป็นแบบนี้ตลอดไป เขาก็ไม่เสียใจอะไร
... ทุกคนเป็นคนสำคัญ .. เเละคิวเรียก็มีความสุขมาก ..
... พอคิดถึงฮัสก็คงต้องคิดว่าจะทำอะไรให้กินดีนะ ? ยังใช้ตะเกียบไม่เป็นด้วยนี่นา
... พอคิดถึงอัสก็คงต้องคิดว่าจะทำยังไงให้คุยกันได้แบบสนุกๆ คราวก่อนก็โดนบอกว่าให้เรียกว่าน้องชาย
... พอคิดถึงสกายก็คงต้องคิดถึงว่าเมื่อไรจะได้เจอ คิดถึง
ลมหยุดพัด เเล้วอากาศก็เริ่มสงบ คิวเรียเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ละกายออกจากระเบียง หันกายตัดสินใจกลับไปนอนต่อ
ความมืดและความหนาวเย็นไม่น่ากลัวอีกต่อไป
แค่คิดถึงคนสำคัญคิวเรียกลับรู้สึกอบอุ่น ราวมีแสงสว่างที่แสนสดใสจากผืนฟ้า «สกาย» แค่คิดถึงทั้งสามคนก็อุ่นใจมากเกินกว่าอะไร .. ยิ้มออกมาได้และไม่กลัวอะไรเเล้ว ..
...มันเป็นครั้งแรกที่เจอคนสำคัญมากๆแบบนี้
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงกับฟูกนอนนุ่มๆของเตียง ดวงตาสีเงินค่อยๆปรือปิดลงช้าๆเมื่อคิวเรียขดตัวซุกฟูกนุ่มหลับไหลต่อ ความคิดจะตามหาคนทำมาลงโทษ (ซึ่งคงไม่พ้นเพียส ..เพียสเเน่ๆ..) พับเก็บไปใหม่ในตอนเช้า ร่างโปร่งอิงหัวกับหมอนขยับยิ้มบางเบาเเละตกลงในห้วงนิทราอีกครา
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูสงบเเละมีความสุข
... เขาอยากจะขอให้เวลาแห่งความสุขดำเนินต่อไปไม่ย้อนกลับ
... เเละอยากจะขอขอบคุณทั้งสามคนจริงๆ
... เพราะสำคัญมาก เพราะรักมาก ดังนั้นจะไม่ยอมให้เป็นอะไร
... เพราะเป็นครอบครัวนี่นา
* - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - *
คิวเรียค้นพบว่าเขารักแสงสว่างเเละความอบอุ่นเพราะเขามีทั้งสามคน
ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยู่กับความมืดมิดและความหนาวเหน็บมาทั้งชีวิต ..
* - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - * * - *
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น